رابطه جذاب دیگر، رابطه صمیمانه اوسامو و شوتا است. آرزوی اوسامو این است که شوتا او را پدر صدا کند. او در این خانواده در حال تمرین نقش پدر بودن است. شوتا را در راه پول در آوردن برای خانه شریک می‌کند. در دریا صمیمانه او را متوجه تغییرات بدنش می‌کند. حتی رابطه او و یوری را نیز مدیریت می‌کند. در پایان زمانی شوتا نام پدر را بر او می‌گذارد که دیگر اوسامو را از دست داده است. شوتا  را می‌توان درواقع ادامه شخصیت کیوکو در Nobody Knows دانست که حال به یک خانواده دیگر آمده است و کاملا آماده مسئولیت پذیریست. او به‌نوعی در تمام این مدت متوجه غیر واقعی بودن هویت خودش در این خانواده است. به همین دلیل هیچ‌گاه نمی‌تواند رو در روی اوسامو او را پدر صدا بزند.

 در این ‌میان تنها شخصیت آکی پرداخت زیادی ندارد و تغییر چندانی در این خانواده نکرده است. او را بیشتر آدمی تنها می‌بینیم که کار کردن در یک کلوب جنسی روزبه‌روز او را تنها‌تر هم می‌کند. از گذشته رابطه‌ او با خانواده‌اش نیز چیز چندانی دستگیرمان نمی‌شود.

بازرترین تمهید کورئیدا در فیلمنامه، بازی با اسامی است. به‌عنوان مثال وقتی یوری به جمع این خانواده می‌آید و آن‌ها تصمیم می‌گیرند که او را نگه دارند، نام او را لین می‌گذارند. یا حتی متوجه می‌شویم آکی نام خواهرش را روی خود گذاشته است. اوسامو در اعترافات پایانی فیلم نام دیگری داشته است. این اسامی تاکیدی بر دوگانه بودن زندگی آنهاست. یا در رویکردی دیگر، کورئیدا در چندین نما، از انعکاس تصاویر این خانواده در آینه استفاده می‌کند. گویی هر آنچه از زندگی این آدم‌ها می‌بینیم، وجه دیگری داشته است که آن را ندیده‌ایم. نمی‌دانیم کدام خانواده هویت واقعی آنهاست. خانواده‌ای که از آن بیرون آمده‌اند یا خانواده‌ای که در حال حاضر دارند؟

وقتی نوبویو در ساحل به مادربزرگ می‌گوید: «گاهی اوقات بهتره که خانواده خودت رو انتخاب کنی»، مادربزرگ در جواب می‌گوید: «البته اگر توقعی نداشته باشی» و سپس به زیبایی نوبویو اشاره می‌کند که شاید شایسته انتخاب بهتریست. این دو دیالوگ واکنش ما را نیز نسبت به این خانواده دوگانه می‌کند. 

فیلم Shoplifters «دزدان مغازه» ساخته هیروکازو کورئیدا را می‌توان به‌نوعی عصاره فیلم‌های قبلی او دانست که حال در این اثر تکامل یافته است.

هیروکازو کورئیدا از آن دسته فیلمسازانی است که می‌توانیم نامش را فیلمساز مولف بگذاریم. فیلمسازانی که اگرچه در کارنامه خود چندین فیلم ساخته‌اند، اما درواقع باید بگوییم که آن‌ها همواره خواسته‌اند یک فیلم بسازند و فقط آن را قدم به قدم کامل کرده‌اند. کورئیدا در طول سیزده فیلم خود (به جز فیلم Third Murder که البته آن هم رگه‌هایی از مولفه‌های کورئیدا را در قالب ژانردارد)، چه از نظر فرم و چه از نظر محتوا مولفه‌هایش مشترک است. فقدان هویت و اصالت یافتن در دل خانواده، فقر و حاشیه نشینی، نگاه به تربیت کودکان و نوجوانان از منظر تحصیل، مسئولیت پذیری و بلوغ و به‌طور کلی پرداختن به آدم‌هایی که گویی درجامعه مدرن ژاپن دیده نمی‌شوند، دغدغه‌هایی هستند که کورئیدا غالبا این‌ها را از نگاه یک دروبین ثابت، در نماهای لانگ شات به همراه میزانسن‌هایی شبیه به کارهای یاسوجیرو اوزو و پر از جزییات در طراحی صحنه، به نمایش می‌گذارد. به‌نوعی فیلم‌هایش روی مرز شعار زدگی و سانتی مانتال ایستاده‌اند و به ندرت لغزش به یک سو می‌کنند.